Numer: 17 (1093)
Data wydania: 23.04.13
Wielka miłość nie potrzebuje milionów
NĘDZA. Dokładnie 17 kwietnia minęło 60 lat odkąd Jadwiga i Hubert Lindner z Nędzy są małżeństwem. Ten jubileusz stał się okazją do odwiedzin gminnej delegacji u szczęśliwej pary. Gospodarze z rąk wójt Anny Iskały odebrali dyplomy, medale i kwiaty, od kierownik Urzędu Stanu Cywilnego Krystyny Tront specjalny odpis aktu zawarcia ślubu oraz od Bożeny Poloczek, kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej, prezent pieniężny. Pani Jadwiga wszystkim przybyłym odwdzięczyła się wielką gościnnością, słodyczami i kawą.
Historia Jadwigi i Huberta sięga lat 50-tych. Oboje wychowali się w Nędzy, a ich pierwsze wspólne randki zaczęły się na wiejskiej zabawie w karczmie. Ojcowie nakazywali im wtedy wracać przed godziną 22.00 więc młodzi nie mieli dużo czasu dla siebie. – Przed ślubem chodziliśmy ze sobą przez dwa lata. Ja byłam bardzo pobożna, codziennie modliłam się w kościele. Hubert przez ten czas tylko mnie całował – wspomina pani Jadwiga. – Kupiłem kota w miechu – dodał szybko małżonek i oboje zaczynają się śmiać.
Po założeniu obrączek, średnio co trzy lata na świat przychodziły dzieci. W sumie para ma ich czwórkę: Annę, Adelę, Waltera i Krystynę. Jest też pięcioro wnucząt i sześcioro prawnucząt.
Od 1958 r. Lindnerowie mieszkali już w swoim domu, który wybudowali z pomocą ojca pana Huberta. Młody mąż zarabiał pracując w kopalni. Jadwiga, która do ślubu była zatrudniona w Roszarni, miała rzucić pracę gdyż, jak nakłaniał ją Hubert, piękna żona i matka powinna zająć się domem i dziećmi. Były to czasy kiedy małżonkowie mieli małe gospodarstwo. Wśród zwierząt gospodarskich najlepiej pamiętają konia, który służył u nich 28 lat, po czym został sprzedany.
W połowie zeszłego wieku wioska wyglądała zupełnie inaczej. – Na Rogolu, gdzie się wychowałem, było wtedy zaledwie kilkanaście domów – wspomina jubilat. – Ulica, na której obecnie mieszkamy była zupełnie pusta – dodaje jego żona.
Spokojne życie jubilatów z Nędzy mija dziś zgodnie z naturą. Oboje wstają rano, pani Jadwiga lubi robić porządki i oglądać muzyczne programy w telewizji. Pan Hubert, kiedy świeci słońce, spędza czas na ławce przed domem, gdzie lubi czytać gazety. – Mamy tyle ile nam potrzeba. Co byśmy zrobili z milionami? – zastanawiają się z satysfakcją.
Pomimo coraz bardziej doskwierających chorób oboje są bardzo weseli. – Czasem się wadzimy, tak samo jak wszyscy inni, nawet farorz. Ale nie potrafimy długo tak wytrzymać – mówią zgodnie. – Ja bym chyba nie zasnęła jakbyśmy się nie pogodzili – mówi gospodyni. – Nie możemy bez siebie żyć – dodaje. Czasem tak mocno się ściskają i całują na zgodę, że potem pan domu chodzi z malinką na szyi.
Dokładnie w dniu jubileuszu pani Jadwiga obchodziła swoje urodziny. Tego dnia w ich domu co chwilę dzwonił telefon. To z życzeniami. Małżonkowie z okazji diamentowych godów spodziewali się jeszcze gości i rodziny, na których czekał swojski tort.
(woj)