Walki wojowników sumo – czyli piątka dzieci w komplecie

Zawsze chciał mieć dwójkę dzieci. Na pewno nie jedynaka. Może dlatego, że sam nim był. – Niby było fajnie, bo wszystko było tylko dla mnie, ale brakowało mi rodzeństwa, bo nie miałem nawet do kogo buzi otworzyć – mówi 39-letni Andrzej Lalak.

Kiedy urodził mu się pierwszy syn Arek, tata od razu zabrał się za pomaganie żonie. Przewijał niemowlę, kąpał, nosił na rękach. – Z początku trochę się bałem, bo to przecież taka kruszynka. Najbardziej bałem się, że namydlony w kąpieli malec ześlizgnie mi się z rąk, albo że za mocno go będę trzymał. Ale szybko przywykłem do nowych obowiązków – wspomina. Zwłaszcza, że miał teoretyczną podbudowę,  bo razem z żoną chodził do szkoły rodzenia. Jak wspomina, początkowo czuł się nieswojo, bo był tam jedynym facetem. Ale te zajęcia sporo go nauczyły jeśli chodzi o pielęgnację niemowlęcia. Podczas porodu pierwszego dziecka nie był przy żonie, a to tylko dlatego, że wtedy za poród rodzinny trzeba było płacić. I to niemało, bo ówczesny milion zł, za który można było wtedy kupić łóżeczko dla dziecka. Dlatego wspólnie z żoną zdecydowali, że ze „wspólnego” porodu zrezygnują. Kiedy syn się urodził, dumny tata od razu zjawił się w szpitalu. – Dziecko było zdrowe, duże, bo ważyło ponad 4 kilo (zresztą jak prawie cała piątka potomków pana Andrzeja – przyp. red.), no i był syn – śmieje się mężczyzna.

Nieprzytomny tatuś

Dumny jak paw był też świeżo upieczony dziadek – ojciec pana Andrzeja, który na wiadomość o narodzinach wnuka, tak klepnął swojego syna w plecy, że ten aż zgiął się wpół. To po to, żeby tatuś na całe życie zapamiętał narodziny pierwszego syna. Potem pan Andrzej tradycyjnie poczęstował czymś mocniejszym sąsiadów i znajomych, a kiedy był sam, tak że nikt go nie widział, popłakał się ze szczęścia.

Z kolejnymi dziećmi już było łatwiej. Pan Andrzej doskonale wiedział już jak się nimi zająć. Choć zawsze nowe narodziny wywracały życie państwa Lalaków o 180 stopni. Bo i każde dziecko było przecież inne. 9-letnia dziś córka Martyna, przez trzy pierwsze miesiące życia miała takie kolki, że non stop płakała. Dniami i nocami trzeba było nosić ją na rękach. – To był koszmar – wspomina Andrzej. – W pracy chodziłem jak nieprzytomny. Gdzie bym usiadł, tam bym spał.

Zakupy na tony

Kiedy dwójka pierwszych dzieci trochę podrosła i Andrzej odwykł od pieluch, kąpania i przewijania niemowląt, urodził się drugi syn Maks. Państwo Lalakowie mieszkali już wtedy w domku jednorodzinnym na wsi, do którego przenieśli się z jastrzębskich bloków. Śmieją się, że to wiejskie powietrze im służy, bo po trzyletnim dziś Maksie „posypały się” kolejne dzieci: Kacper, który skończył już półtora roku i urodzony na początku czerwca tego roku Krzyś.

Pracy i obowiązków jest dużo, ale pan Andrzej nie zamienił by się z nikim swoją sytuacją. – Po to się człowiek rodzi, żeby mieć rodzinę. A bez dzieci jej sobie nie wyobrażam – mówi. – Piątka dzieci to kolosalne wyzwanie, ale i ogromna radość.

A co z kolegami w pracy, nie patrzyli dziwnie, kiedy urodziło się panu piąte dziecko? – pytamy Andrzeja. – Nie, tylko pytali czy mówię serio – śmieje się mężczyzna. – I dodawali, żebym przystopował, bo za chwilę będę musiał kupić autobus.

Jeśli już mowa o tak przyziemnych rzeczach jak auto, to żeby cała rodzinka mogła podróżować w komplecie, Andrzej kupił samochód, przystosowany do przewozu siedmiu osób. Gdy chodzi zaś o zakupy – państwo Lalakowie tonami kupują soki, wodę, owoce, jogurty, mleko i płatki kukurydziane, które dzieci uwielbiają.

Kocham je nad życie

Patrząc na podwórko pełne roześmianych dzieci, gołym okiem widać, że niczego im nie brakuje. Ani rodzicielskiej miłości, ani zabawek. Jeden z malców gna na rowerze, inny wsypuje piasek do napełnianego właśnie wodą, przenośnego basenu.

Ale nakarmić, ubrać i zapewnić godny byt tak dużej rodzinie wcale nie jest łatwo. Dlatego Andrzej, pracujący jako spawacz-monter w elektrociepłowni przy jastrzębskiej kopalni „Zofiówka”, już rozgląda się za dodatkową pracą. Bo przecież z jednej pensji trudno byłoby wyżyć. – Ale nigdy, przenigdy nie zamieniłbym się z żadnym innym facetem – wzrusza się Andrzej. – Owszem, czasem brakuje już cierpliwości, na przykład kiedy dwójka najmłodszych synów w walce o zabawkę zaczyna wykonywać taniec wojowników sumo. Ale każde dziecko kocham nad życie i nie wyobrażam już sobie bez nich życia.

Przysłuchująca się naszej rozmowie żona Andrzeja – Elżbieta, nie kryje łez wzruszenia. – Jestem dumna z męża – mówi. – I cieszę się, że dzieci mają przykład tak dobrego ojca.

Anna Burda-Szostek