– Od momentu kiedy RTP Unia Racibórz przestała istnieć grasz w Niemczech. Jak ci się tam powodzi?

– W Niemczech gra mi się bardzo dobrze! Można powiedzieć, że odżyłam piłkarsko. To był „strzał w dziesiątkę”.

– Przez ten czas możesz porównać jak daleko jeszcze polskiej piłce kobiecej do tej zachodniej. Są to duże różnice?

– W Polsce piłka nożna kobiet robi postępy, ale to i tak jeszcze przepaść porównując ją z zachodem. Przykładów można sporo wymienić. Po pierwsze w Niemczech jest tyle drużyn kobiecych, że każda liga jest wyrównana i na wysokim poziomie. Druga sprawa to organizacja rozgrywek. Nie ma tyle przerwy po rundzie jesiennej jak w Polsce. Kończyłyśmy rundę 20 grudnia, a 14 lutego już mamy pierwszy mecz ligowy. Treningi często mamy dwa razy dziennie. Warunki do trenowania perfekcyjne. Można by było jeszcze dużo wymieniać...

– Miałaś problemy z odnalezieniem się w nowym środowisku?

– Nie miałam żadnych problemów. Przyjeżdżając tutaj były już Polki w drużynie. Szybko też złapałam kontakt z resztą dziewczyn. Klub od razu załatwił mi szkołę językową (w kwietniu mam egzamin), więc z dogadaniem się nie ma problemu.

– Grając w 2. Bundeslidze, wróciłaś w reprezentacji Polski. Czyli warto było jechać na zachód?

– Właśnie dlatego, że gram w 2. Bundeslidze dostałam szansę, którą wykorzystałam. Grając w Polsce nie dostałam ani razu powołania od trenera Basiuka.

– Wspominasz jeszcze mistrzowskie lata w Raciborzu?

– Czasami wspominamy te lata z dziewczynami, z którymi grałam w Raciborzu. Liga Mistrzów, Mistrzostwa Polski... Bardzo miłe chwile.

– Co sprawia najwięcej problemów w życiu w Niemczech?

– Problemów jakiś specjalnych nie ma. Nie będę oryginalna jeżeli powiem, że jedynym mankamentem jest tęsknota za rodziną.

– Z kim utrzymujesz największy kontakt z kadry Unii?

– Na co dzień gram z trzema byłymi zawodniczkami Unii: Kasią Jankowską, Martą Miką i Patrycją Pożerską. Na zgrupowaniach reprezentacji spotykam się z Darią Antończyk, Eweliną Kamczyk i Natalią Chudzik. Mam też kontakt z Patrycją Wiśniewską. Jak widać kontakt pozostał.

– Jak widzisz swoją przyszłość?

– W piłce pozostanę dopóki zdrowie mi pozwoli. Zobaczymy ile to będzie trwało. Oby jak najdłużej.