Cołkie życie marzoł ech, żeby we Warszawie w telewizorze pedzieć cosik po naszymu, czyli po ślońsku. Te marzyni downo sie spełniyło, ale czas na nowe.

Tak sie jakoś łoto poskłodało, że durch mie do naszyj stolice zaproszajom. A jo dycki twierdza, że jak proszom, to trza jechać.

I zaś łoto żech boł, cosik dobrego uparszczyć. Dłogo, żech ształnowoł, coż też we tyj Warszawie uwarzić? Przeca łoni kaj co yno znajom. Beztoż poszoł żech w prostota. A pamiyntejcie siyła w prostocie. Uwarzoł żech im biołego żuru ze sztamfowanymi kartoflami, kulki rybne w zalywce octowej i tako staromodno zista z marekwie. I nieskromnie powiym, to boł strzał w dziesiątka.

W cołkim studiu woniało, a do tego konkretne śloński jodło, kierego łoni przeca nie znajom.

Kaj jaki człowiek, kiery yno umioł, prziszoł po programie pojeść. A do tego, tela żech tego machnoł, że jeszcze z krałazmi przilaziyli, żeby se wzionść do dom. Moga pedzieć pełny sukces.

A jeszcze w tajymnicy wom powiym, że po inszych warzyniach, cołkie jodło zostowo i nie wiym kaj idzie (tak mi padali chopcy łod kamer).

Po mojim warzyniu, gorkow nie trza było myć. Łone były wylizane.

Czyli Rączka zdoboł Warszawa bez żołądek. A pamiyntejcie, że przez żołądek nojbliży do serca.

Pyrsk!

sztamfowane – gniecione

bioły żur – żurek na maślance

zista – babka

wonio – pachniepy