Stracone pokolenie

Niedziela, zbliża się wieczór. Siedzę przy stole w podraciborskiej restauracji i czekam na zamówienie. Obok przy stoliku kończy się spotkanie rodzinne. Wygląda na jubileusz wesela. Dosyć zacny, bo małżonkowie są w późnej jesieni życia. Odwiedzili ich krewni z Niemiec. Wyglądają na dzieci jubilatów. Mówią po polsku ale są z dziećmi, które konwersują między sobą i z rodzicami wyłącznie po niemiecku. To potomstwo emigrantów z lat 80-tych i 90-tych ubiegłego wieku. Wyjechali za chlebem. Mieli się dorobić, wrócić do wolnej Polski. Zostali na Zachodzie bo Ojczyzna nigdy nie zaproponowała im warunków życia jakie tam zastali. Dziś ich dzieci są Niemcami i być może to jeden z ich ostatnich pobytów w Polsce, bo gdy dziadków zabraknie to po cóż będzie tu przyjeżdżać? To stracone dla Polski pokolenie. Młodzi, którzy mogli stanowić o przyszłości Polski, robią to ale dla kraju, którego językiem się posługują. Skutki tamtej emigracji widać dziś w pokoleniu dwudziestolatków. Kolejne zobaczymy za parę lat gdy odbije się czkawką emigracja z minionej dekady do krajów Unii Europejskiej. Ze smutkiem spogląda się na energicznych młodych ludzi, którzy mogli być naszymi rodakami.