Jubileuszowe uroczystości, w rocznicę przybycia sióstr ze Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki do Pogrzebienia, zorganizowane na pałacowym dziedzińcu, zainaugurowała msza koncelebrowana. Kazanie wygłosił inspektor ks. Dariusz Bartocha SDB.

Pojawienie się sióstr w Pogrzebieniu przyrównał do wizyty Maryi u Elżbiety, do której ta wybrała się na spotkanie „z pośpiechem”. – 27 października 1945 r. siostry wraz z wychowankami opuszczają Laurów i udają się w pośpiechu, w drogę – przypomniał powojenną wyprawę w nieznane.

Poproszony o możliwość utworzenia w Pogrzebieniu nowicjatu, ks. inspektor Jan Ślusarczyk, 14 lutego 1946 r. wydzierżawił pałac siostrom salezjankom, jednocześnie darząc je wielką sympatią i życzliwością. Matka Laura przyjeżdża do Pogrzebienia 7 czerwca 1946 r., aby zostać tam już na zawsze.

– Tak rozpoczyna się przebogata historia tego domu. Myślę, że na podstawie związanych z nim wydarzeń dziejowych można przedstawić całą duchowość salezjańską i wszystko to, co nazywamy pedagogią salezjańską. W tym domy chyba było wszystko: przedszkole, ochronka, oratorium młodzieżowe, szkoła zawodowa z kursami krawieckimi, ale też śpiew, muzyka, teatr, pracownia malarska, wycieczki, przechadzki, festyny. Trwała współpraca z dorosłymi, katecheza i posługa w parafii, troska o ubogich, praca w ogrodzie, punkt medyczny, był też dom formacyjny na różnych poziomach z akademickimi wykładami, a także troska o kształtowanie pokoleń oraz o tych, którzy byli już zaawansowani w swoim życiu zakonnym. Był też dom rekolekcyjny dla sióstr z całej Polski i wreszcie była siedziba inspektorii. W centrum choć trochę na uboczu, zapadały najważniejsze decyzje oraz przyjmowało wielu zacnych gości, których lista jest w kronikach – wyliczał ks. Dariusz Bartocha.

Jednocześnie przestrzegał: – Wszystkim nam grozi – w pewnym zachwycie nad historią – nostalgia, która zamyka oczy na jutro, ale ten dom nie widział jeszcze wszystkiego, nie kończy się jego historia. Mówimy raptem o rocznicy 70-lecia, a chcemy poczekać na kolejne jubileusze, jest na to jeszcze czas.

(ewa)