Wyrwich na polecenie raciborskiego Herzoga miał pilnować leśnego dobytku. Były to czasy powstań śląskich, kiedy zdobycie broni nie było trudnym zadaniem. Przy użyciu prawdopodobnie takiej broni pewien kłusownik ustrzelił w Łężczoku sarenkę. Strzał usłyszał Wyrwich, któremu towarzyszył pies. Szybko udało im się złapać kłusownika, którego czekała sprawa w sądzie. Dowody były silne i sprawcę skazano na około dwa lata więzienia. Wiele wskazuje, że kłusownikiem był mieszkaniec Łęgu. Osoba ta, gdy nieco więcej wypiła w karczmie rozpowiadała, że ma z Wyrwichem rachunki do załatwienia. Nie chciał jednak wyjawić o co chodzi. Te pogróżki słyszeli koledzy mojego dziadka, którzy później wskazali mi gdzie on mieszkał.

Jednym z zadań Józefa Wyrwicha w lesie była kontrola sprzedaży drewna. U niego kupowali wszyscy masorze, bo miał najlepsze drewno do wędzenia mięsa. Drwale przygotowywali mu porąbane drewno w stosy, tuż przy drodze, aby łatwo je ładować na wozy. Pewnego dnia, zza jednej takiej sterty, w plecy Wyrwicha padł strzał. Jego wystraszony pies pognał do leśniczówki, gdzie Wyrwich mieszkał z żoną. Warto nadmienić, że chodzi o znany dworek myśliwski.

Zaalarmowana i wiedziona szczekaniem psa żona Józefa pobiegła na miejsce zbrodni. Zaalarmowała rybaków, którzy za Babiczokiem mieli mały domek, aby powiadomili Herzoga. Później tę historię opowiadała u nas w wiosce, również mojemu dziadkowi.

Dla upamiętnienia postawy Wyrwicha książę postanowił postawić krzyż jego pamięci. Przybito nań tabliczkę z napisem, w tłumaczeniu: „Tu leży Wyrwich, który zginął od kuli kłusownika”. Na poziomej beli wyryto imię i nazwisko leśnika oraz rok jego śmierci. Z biegiem czasu miejsce to odchodziło w niepamięć. Dziś o tej historii wie garstka osób.

Wspólnie z kołem DFK z Zawady Książęcej planujemy odnowić krzyż. Obecnie szukamy wsparcia dla tego pomysłu.

(woj)