Po czterdziestu premierach, listę których zamknęło przedstawienie z okazji 800–lecia nadania praw miejskich pt. „Nasz Racibórz”, przyszło im pożegnać się z Młodzieżowym Domem Kultury w Raciborzu. Spektaklem „Głowa” wystawionym na deskach Miejskiego Ośrodka Kultury, Sportu i Rekreacji w Kuźni Raciborskiej chcieli udowodnić, że formuła grupy się nie wyczerpała. Plan z jednej strony pokrzyżowała im pogoda, z drugiej – dzięki niej udowodnili, jak świetnie radzą sobie w trudnych warunkach i, niczym wytrawni aktorzy wielkich scen świata, dokończyli występ w holu ośrodka, wzbudzając podziw widzów. Wydaje się, że Irrealis jest w stanie przetrwać wszystko…

Inny wymiar życia

Andrzej Biskup wyjaśnia, że nazwa grupy oznacza nic innego, jak nierzeczywistość.

– Wszystko co robi ta młodzież, jest pewnego rodzaju oderwaniem się od realiów dnia codziennego. Przychodzą na próby, występują, wznoszą się na szczyt swoich możliwości, robią więcej niż muszą. Dlaczego? Po prostu to kochają – ocenia twórca Irrealisu.

Od założenia minęło piętnaście lat, ale czas gna tak szybko, że nawet jej pierwszym aktorom wydaje się, że to było wczoraj. – Zadebiutowaliśmy dokładnie 29 listopada 2002 roku na deskach MDK sztuką „Baśń o odwiecznym smoku historii”, którą napisałem na jubileusz raciborskiego „Mechanika” – wspomina nauczyciel. Początkowo trzon ekipy stanowili uczniowie liceum działającego przy tej placówce. W kolejnych latach o Irrealisie zrobiło się na tyle głośno, że do drzwi A. Biskupa pukali chętni z pozostałych szkół powiatu raciborskiego.

– Moim pozazawodowym marzeniem była praca z młodzieżą uzdolnioną teatralnie. Mam ogromne szczęście, że trafiłem na takich ludzi – twierdzi pedagog i kontynuuje: – Nie bazujemy na cudzych tekstach. Zawsze z dumą podkreślam, że jestem autorem wszystkich spektakli wystawionych przez grupę. To jest znak rozpoznawczy Irrealisu i dowód na to, że podchodzimy do tego zajęcia poważnie – zapewnia. Inspiruje go życie oraz literatura. Jak mówi, wnikliwy widz spektakli pozna, że wiele w nich parafraz czy odwołania do istniejących tekstów literackich.

Plejada przyszłych gwiazd

Przez grupę przewinęło się mnóstwo znanych, nie tylko lokalnie, nazwisk. Do Irrealisu należała m.in. absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi a obecnie aktorka Teatru Polskiego w Bielsku–Białej Oriana Soika. Z Andrzejem Biskupem współpracowały także Roksana Lewak czy Hania Hołek. Zawsze mógł liczyć na artystyczne wsparcie ze strony Zespołu Miraż. – Cieszę się, że grupa zainspirowała tak wiele osób do pokierowania swoim życiem w kierunku

aktorstwa czy zajęć okołoteatralnych. Byli członkowie Irrealisu często przyznają, że wieloletnia obecność na scenie pomogła im się otworzyć, a także dodała pewności siebie, a to z kolei przełożyło się na sukcesy w życiu zawodowym i prywatnym. Grupa teatralno–kabaretowa była dla nich wyzwaniem, piękną przygodą, ale i szkołą życia – podkreśla A. Biskup.

Wszystkich członków zawsze łączyło jedno: olbrzymia pasja, poparta talentem i chęcią pracy. A tej ostatniej było doprawdy sporo. „Ta nasza młodość…”, „Krótka historia świata”, „Spóźnieni królowie” czy „Noga w cemencie” to niektóre ze spektakli Irrealisu. Każdy zapięty na ostatni guzik, a role uszyte na miarę. Jaka jest recepta na pracę z rodzącą wyjątkowe owoce ekipą młodych ambitnych ludzi?

– Piszę tekst, po czym daję im ogromną wolność jego interpretacji. Spoglądam z dystansu na to, jaką wizję mu nadają i wiele razy jest ona dla mnie odkryciem. Uświadamiam sobie, że właśnie tak miało to wyglądać. Można powiedzieć, że wszyscy jesteśmy reżyserami spektaklu. Dla młodych aktorów to niezwykle rozwijająca i wyzwalająca pokłady kreatywności funkcja – nie kryje A. Biskup.

Dyktatura w teatrze

Na scenie nie powinno być demokracji, ale Irrealis funkcjonuje być może właśnie dzięki umiejętności pójścia na kompromis. – Nie wprowadzam dyktatury, staram się pisać rolę tak, aby każdy czuł się równie ważny. Mam świadomość, jakimi umiejętnościami dysponują poszczególni aktorzy czy aktorki, dlatego łatwiej jest mi stworzyć dla nich odpowiednią postać. Przyjmuję zawsze role moderatora, to członkowie grupy są bohaterami – przyznaje A. Biskup.

Tytuł jednego z przedstawień – „Dopóki jestem” idealnie oddaje charakter sytuacji w jakiej znalazł się Irrealis. – Mimo wielu przeciwności trwamy i będziemy trwać tak długo, jak długo tego typu działalnością będzie zainteresowana raciborska młodzież. Robimy to z nią i dla niej – kończy założyciel raciborskiej grupy, która, jak informuje, przenosi się do Pietraszyna.

MAD