Romę przyprowadziła do mnie kiedyś matka, pani Stanisława. Należała do parafii św. Mikołaja na Starej Wsi i wiedziała o mnie, że nie tylko jestem wikariuszem, ale też duszpasterzem niesłyszących. Romę przyprowadziła do mnie, bo chciała, abym ją przygotował do I Komunii św. Zasadniczo takie kursy przygotowawcze dla dzieci niesłyszących odbywały się na Górze św. Anny. Nie było wtedy religii w szkołach, a dla nas, księży jakikolwiek kontakt z dziećmi w szkole był niemożliwy, więc każdego roku na początku wakacji gromadziliśmy na Górze św. Anny drugą klasę i przez trzy tygodnie trwała katechizacja zaczynająca się od kreślenia znaku krzyża na sobie, aż po sposób spowiadania się i przyjmowania Komunii św. Wspominam te czasy bardzo mile: staraliśmy się łączyć naukę z zabawami i spacerami po pięknej naszej świętej śląskiej górze. Zwykle uroczystość Pierwszej Komunii św. odbywała się w święto narodowe, obchodzone wtedy 22 lipca; rodzice mieli wolny dzień i mogli swobodnie przybyć, a na Górze św. Anny nie było wielkiego tłoku pielgrzymów.

U Romy był jednak dodatkowy problem: ojciec był milicjantem. Na pewno nie był wrogiem religii i Kościoła, ale posady utracić nie chciał, a do wczesnej emerytury brakowało mu tylko kilka lat. Roma przychodziła więc na naukę religii do mnie prywatnie na plebanię. Miała blisko; zwykle było to w późne popołudnie, gdy inne dzieci opuszczały salkę. Patrzyły zdziwione na dziewczynkę, która nic nie mówiła, jednak szybko pojęły, że jest niesłysząca, gdyż takie osoby w Raciborzu można spotkać często.

Matka Romy zwierzyła mi się kiedyś ze swego życia. Wyszła za mąż w lekko posuniętym wieku. Po roku, ku radości jej i męża, urodziła córkę. Jednak po kilku tygodniach zauważyli, że dziewczynka nie reaguje na dźwięki; coś spada z trzaskiem na ziemię – a dziecko nie odwraca głowy; mama mówi do niej z boku – a córka patrzy przed siebie lub w sufit. Zaczęło się rozpaczliwe chodzenie po lekarzach i błaganie o pomoc. Ci zwodzą, obiecują pomoc, ale słuch się nie poprawia. Powstaje też pytanie o przyczynę, bo ani w jej rodzinie, ani męża nie było inwalidy słuchu; dziewczynka też nie chorowała na zapalenie opon mózgowych – częstą przyczynę głuchoty, lub jakąś chorobę uszu. Pewien doktor wpadł jednak na trop:

– Czy pani choruje?

– Leczę się na reumatyzm.

– Bierze pani lekarstwa?

– Muszę brać, mam silne bóle.

– W czasie ciąży brała pani lekarstwa?

– Nikt mnie przestrzegał.

– No to mamy przyczynę!

Roma była jedynym ich dzieckiem, namiętnie kochanym. Dla niej rodzice byli gotowi uczynić wszystko. Zdaje się, że po to przeprowadzili się do Raciborza, by nie musiała mieszkać w internacie Ośrodka dla Niesłyszących.

Lubiła pływać. Nauczyciel zauważył u niej talent, dozował trening, zaliczył do drużyny szkoły, wysyłał na zawody. Stąd „lubię morze, nie lubię chodzi góry”.

Jedna sprawa różniła jej rodziców: on jako milicjant nie chodził do kościoła. Na pew

no nie był niewierzącym, a tym bardziej wrogiem Kościoła, ale nie chciał utracić pracy, ani dodatkowych przywilejów związanych z jego zawodem. Wewnętrznie był rozdwojony, że nie uczestniczył w tym, co dla drogich mu osób było najświętsze. Pani Stefania wspomniała kiedyś, że mąż wrócił z nocnego dyżuru i opowiadał, że od świtu ludzie układają barwne chodniki na Boże Ciało. Wybierała się właśnie z Romą do kościoła.

– Tobie nie żal, że sam posiedzisz w domu?

– Oj tak, smutno mi.

Przyszedł przełomowy rok 1981. Puste sklepy, strajki, demonstracje, policja w stałym pogotowiu. 13 grudnia ogłoszono stan wojenny, milicja wkracza w akcję. Stanisław został wysłany do innego miasta poza Racibórz. Otrzymał kilka adresów, by internował działaczy Solidarności. Na szczęście do tej brudnej roboty nie był sam. Stał raczej z boku i z kamienną twarzą obserwował jak z domów o świ

cie wyrywano mężów i ojców i odprowadzono w nieznane. Czuł się okropnie; wiedział, że ci ludzie nic nie zbroili, zaś oni, milicjanci, byli zasadniczo po to, by chronić domy od rozbójników, a teraz sami stali się włamywaczami i uprowadzali ludzi. I to tuż przed Bożym Narodzeniem!

Na szczęście, jako ojciec rodziny, dostał urlop na święta i mógł się na jakiś czas uwolnić od okropnych dla niego rozkazów.

Gdy wysiadł na dworcu w Raciborzu zastał ludzi spieszących na ostatnie roraty. Odruchowo szedł z nimi do kościoła i stanął z tyłu. Po chwili zauważył, że właściwiej jest w kolejce do konfesjonału. „Teraz albo nigdy”, rzekł sobie, albo ktoś mu to podszepnął? Miał duchowego kaca i musiał się wyżalić. Gorączkowo starał się sobie przypomnieć, co trzeba powiedzieć przy spowiedzi, przypomniały mu się stare formuły. Gdy uklęknął zaczął: „moja ostatnia spowiedź była ...”, ale potem wylał całą na

gromadzoną gorycz, którą nosił w sobie: swój żal do Pana Boga i złość na siebie. Mówił o głuchym dziecku, o swoim stanowisku, że czuje się upokorzony, o swoim tchórzostwie do ujawnienia przekonań... Natrafił na mądrego kapłana, który go wysłuchał, zrozumiał, rozgrzeszył, stawiając mu pewne konieczne warunki.

„Tata jest!” – wykrzyknęła w domu Roma, gdy go zobaczyła i przytuliła się do niego. Żona objęła go ze łzami. Byli razem, w ciepłym mieszkaniu czuli się bezpieczni, odgrodzeni od niespokojnego na zewnątrz świata. Wigilijny stół łączył jak nigdy przedtem.

– Idę teraz z Romą na pasterkę – powiedziała żona przed północą.

– Idę z wami.

– Ty też? – dziwiła się – Nie boisz się?

Gdy potem dołączył do nich przy Komunii św. byli zaskoczeni jeszcze raz, radośnie zaskoczeni.

Odtąd nie martwił się, co o nim myślą i mówią w pracy. Zresztą atmosfera polityczna się zmieniła, restrykcje stanu wojennego stopniowo zelżały, a stosunek do Kościoła stał się bardziej tolerancyjny. Wkrótce zresztą przeszedł na emeryturę.

Pani Stefania kilka lat później umarła, jej choroba rozwijała się, a lekarstwa, coraz mocniejsze, też nie były bez ujemnych skutków.

Nieco później, gdy już byłem proboszczem, przyszła Roma z ojcem, aby się pożegnać. Przekazali mi kilka świętych obrazów ze swego mieszkania, bo zamierzali wyjechać do Stanów Zjednoczonych. Tam mieli krewnych i tam spodziewał się tata, że dla Romy będą lepsze możliwości rozwoju. Kontakty się urwały.