– Mariuszu, jak zaczęła się Twoja przygoda ze sportem?

– Wszystko zaczęło się dziesięć lat temu, czyli od momentu, w którym związałem się z klubem Olimpia Siła Mysłowice, gdzie trenowałem zapasy przez ponad trzy lata. Następnym przystankiem był klub ROAN FIGHT CLUB Mysłowice, w którym trenowałem ju jitsu. Natomiast zawodnikiem Raciborskiego Klubu Łamator jestem od czterech lat.

– Dlaczego zdecydowałeś się na MMA (ang. mixed martial arts – mieszane sztuki walki)?

– Od zawsze widziałem się w roli zawodnika tej dyscypliny.

– MMA zarzuca się często brak ograniczeń. Czy zawodników rzeczywiście może hamować jedynie ich moralność?

– W tej dyscyplinie, jak w każdej innej, są dość restrykcyjne zasady, choć laikowi może się wydawać inaczej. Problem z takim podejściem wynika pewnie ze złej sławy tego sportu. MMA było kiedyś utożsamiane z nielegalnymi, podziemnymi walkami na śmierć i życie. Do tego dochodzi sprawa ringu, a w tym wypadku metalowej klatki zwanej octagonem, która może się społeczeństwu negatywnie kojarzyć. Na ringu nie ogranicza nas tylko moralność. Podczas walki nad wszystkim czuwa sędzia. To zawodowy sport, w którym najlepsze organizacje mają podpisane umowy z dobrymi stacjami TV. W takiej sytuacji nie ma mowy o czymś niemoralnym lub zakazanym.

– Jak się czujesz na ringu, mając świadomość tego, że wraz z zawodnikiem tworzycie swego rodzaju widowisko sportowe? Utożsamiasz się wówczas z Maximusem z Gladiatora?

– W octagonie czuję się swobodnie. W walce liczy się dla mnie wyłącznie zadanie, które muszę wykonać, a jest nim wygrana. Nie utożsamiam się z Maximusem, ponieważ on walczył o swoje życie, a ja o marzenia.

– Ile czasu poświęcasz swojej pasji?

– Praktycznie codziennie mam jakąś jednostkę treningową, która trwa zwykle dwie godziny.

– Czym różni się Twój zwykły trening od tego przed zawodami?

– Okres przygotowawczy przed walką w zawodowym MMA trwa około ośmiu tygodni. Trener poświęca mi wówczas więcej uwagi niż w czasie zwykłego treningu. Przygotowania te zazwyczaj są ukierunkowane pod konkretnego przeciwnika. W grę wchodzi strategia i taktyka.

– Opowiedz w kilku zdaniach o swoim trenerze, a także o klubie do którego należysz i relacjach jakie panują między zawodnikami.

– Mój trener i menadżer, Dawid Maruniak, jest osobą, której dużo zawdzięczam pod względem tego, co osiągnąłem w MMA. Jest wymagający zwłaszcza podczas przygotowań do walki. Ma ogromne poczucie humoru, przez co bardzo dobrze się rozumiemy. W klubie panuje rodzinna atmosfera, co sprzyja dobrym treningom.

Każdy jest pomocny, otwarty i życzliwy. Tworzymy jeden team, więc nie ma tu miejsca na zazdrość, zawiść.

– Co zyskujesz, a co tracisz, ćwicząc? Czy rozpatrujesz to w tych kategoriach?

– Kiedy trenuję, zyskuję pewność siebie, odwagę, wiarę w to, że z trenerem i kolegami z klubu możemy wiele osiągnąć. Trening umacnia mnie psychicznie, dzięki czemu łatwiej radzę sobie z codziennymi problemami. Wydaje mi się, że trudniej mnie złamać, ponieważ wiem, ile wyrzeczeń mnie to kosztuje.

– Czy z Twoją pasją wiążą się częste wizyty u lekarza?

– W każdym sporcie zdarzają się mniejsze lub większe kontuzje. Mnie też to czasem spotyka, ale dotychczas udało mi się uniknąć poważniejszych obrażeń.

– Opowiedz proszę o swoich sukcesach.

– Do moich sukcesów mogę zaliczyć dwa brązowe medale Mistrzostw Europy w ju jitsu, kilka medali Mistrzostw Polski, udział w Mistrzostwach Świata ju jitsu. Mój amatorski rekord MMA to dziesięć wygranych, zero porażek i jeden remis. W zawodowym MMA mój bilans to dwie wygrane przed czasem, zero porażek.

– Co Cię motywuje?

– Moją największą motywacją są wartościowi ludzie. Ich wiara w mój sukces napędza mnie do cięższej pracy. To oni pomagają mi w tym, by być lepszym zawodnikiem i człowiekiem.

– Wyobraź sobie, że na ringu/w klatce spotykasz swojego przyjaciela z klubu. Podjąłbyś się tej walki?

– Tak, ponieważ do każdej walki podchodzę profesjonalnie.

– Jakimi cechami musi odznaczać się dobry zawodnik?

– Powinien być pewny siebie, sumienny, odporny psychicznie, inteligentny, pracowity, pokorny, ale jednocześnie uparty. Przede wszystkim powinien szanować swojego przeciwnika i mieć serce do tej dyscypliny.

– 16 grudnia 2017 wygrałeś walkę z Draganem Desicem. Jak wspominasz te 40 sekund?

– Ciężko coś wspominać, bo cała walka opierała się na krótkiej kontroli w parterze i technice duszącej (trójkąt nogami). Przyznam szczerze, że mam mały niedosyt, ponieważ moim planem było przewalczenie minimum dwóch rund w stójce (tj. boksie). Niestety nie wyprowadziłem ani jednego ciosu. Nie zmienia to jednak faktu, że wraz z moją drużyną odnieśliśmy kolejne zwycięstwo i to napawa nas optymizmem.

– Czy masz jakiegoś idola wśród zawodników MMA?

– Nie, nie wzoruję się na żadnym zawodniku.

– Czy byłeś kiedyś zmuszony do tego, by wykorzystać swoje umiejętności na ulicy?

– Na szczęście nie, z czego jestem bardzo dumny.

– Jakie jest Twoje największe marzenie?

– Chciałbym walczyć dla najlepszych organizacji MMA na świecie, co wiąże się z możliwością zarabiania pieniędzy na własne utrzymanie. Wydaje mi się, że właśnie to jest w życiu najważniejsze: by robić to, co się kocha i móc za to godnie żyć. To chyba nie są zbyt wygórowane oczekiwania, prawda?

– Swój sukces zawdzięczasz…?

– Dawidowi Maruniakowi, który zawsze mnie wspiera oraz ludziom, którzy bezinteresownie mi pomagają. Są oni dla mnie ogromną motywacją, która przekłada się na siłę, jaką wkładam w trening. Można powiedzieć, że mój sukces zawdzięczam szczerym ludziom.

tekst Aleksandra Piwowarczyk, zdjęcia z archiwum Mariusza Magdy