Władze komunistyczne prowadziły walkę z kościołem i religią, niechętnie wspierając takie przedsięwzięcia, tym bardziej problemem była współpraca z duchownymi. Powołano więc Komitet Budowy Kościoła w Zawadzie Książęcej, który w imieniu parafian pisał prośby do wydziałów budownictwa itd. W końcu się udało, przekonując władze, że drewniany kościół zagraża bezpieczeństwu, a wierni muszą się modlić w karczmie.

Budowniczym kościoła był ks. proboszcz Ewald Pielka, służący w Zawadzie Ks. od 20 lutego 1944 r. O tym, że wydano pozwolenie na budowę kościoła, proboszcz ogłosił w sali u Pendziałka, podczas odpustu 16 maja 1954 r. Już trzy dni po tym poświęcono plac budowy, a 22 maja wykopano dół pod fundamenty prezbiterium. Z tamtego okresu zachowała się relacja mieszkańców, którzy zwracali uwagę, że ks. Pielka objeżdżał okolice na starym rowerze, prosząc wiernych o wsparcie tej wielkiej inwestycji.

Głównym architektem kościoła był Błażej Schenk z Gliwic. Świątynia rosła w oczach, pomimo że czasy były trudne. Po roku budynek był już pokryty dachem, tak że w zimę można było wykańczać świątynię w środku. Poświęcenia kościoła dokonał 18 listopada 1956 r. ks. dziekan Antoni Wodarz z Pawłowa, z polecenia księdza E. Kobierzyckiego. Z powodu ograniczonych kompetencji ks. Wodarza, pełnej konsekracji dokonano 7 czerwca 1959 r. gdy do Zawady Książęcej przyjechał pierwszy biskup opolski, ks. Franciszek Jop. Na tę uroczystość przyjechał samochodem marki warszawa, zaś towarzyszyło mu ośmiu księży z okolicznych parafii.

Warto przypomnieć, że pierwszego ślubu w kościele pw. Józefa Robotnika ks. Pelka udzielił 20 listopada 1956 r. Eryce Kołodziej z Łęgu i Engelbertowi Brzosce z Siedlisk. Z innych zapisków z tamtych czasów wiemy, że rok później parafianie zrzucili się na motorower dla swojego proboszcza.

Powyższa, krótka historia poświęcenia kościoła w Zawadzie Książęcej powstała dzięki materiałom i pomocy Leona Wolnika z Zawady Książęcej.

(woj)