Warto przypomnieć, że inicjatywa upamiętnienia ofiar pożogi wojennej z lat 1939 – 45 wyszła z kręgów koła kombatantów, byłych żołnierzy koalicji antyhitlerowskiej z różnych frontów walk. Jeszcze w latach 70. XX wieku to kuźniańskie koło miejskie liczyło ponad 70 członków. Najliczniej reprezentowani byli w nim żołnierze I i II armii tzw. Ludowego Wojska Polskiego, uczestnicy ruchu oporu w kraju oraz żołnierze Polskich Sił Zbrojnych na zachodzie.

Ufundowany przez kuźnian w 25. rocznicę zwycięstwa pomnik jest bardzo oszczędny w symbole. Dziewięć surowych, nieoszlifowanych granitowych płyt stojących ciasno obok siebie i wznoszących się ku niebu tworzy symbol mocnej zapory dla nazizmu lub innego nieludzkiego systemu. Na nich spiżowe cyfry i litery:

1945 – 1970

WALKA NAUKA PRACA.

No i spiżowy polski orzeł. Pomnik stanął w samym centrum miasta nad rzeką Rudą. A duży plac wokół dostał także nazwę placu Zwycięstwa.

Najważniejszą postacią w Społecznym Komitecie Budowy Pomnika Zwycięstwa w Kuźni Raciborskiej był mgr inż. Jerzy Hibner, pracownik F.O. Rafamet, były żołnierz Armii Krajowej w północnej części Polski (wraz z żoną Ireną). Ten wielki patriota, świetny konstruktor, wysoce kulturalny i ciepły człowiek stał się także autorem projektu artystycznego i technicznego tej budowli.

Nie tylko warto, ale trzeba tutaj dodać, że mgr inż. Jerzy Hibner na własnej skórze odczuł nie tylko kajdany nazizmu, ale także sowieckiego komunizmu. Był ścigany przez UB i NKWD za swoją AK-owską działalność, a w czasie jednego z przesłuchań wybili mu oko. Z tego powodu opuścił rodzinne strony. Spokój i pracę znalazł w Kuźni Raciborskiej, a wieczny spoczynek – na tutejszym cmentarzu.

Jan Kluska