Nie tak dawno, bo w lutym obchodziliśmy „Tydzień Pomocy Osobom Pokrzywdzonym Przestępstwem” i w związku z tym dzisiaj kilka zdań o przestępstwach w rodzinie, a konkretnie o przestępstwie znęcania. Często to co dzieje się w rodzinie zostaje szczelnie zamknięte w czterech ścianach mieszkania. Ofiary czują się bezbronne, pozbawione pewności siebie i wsparcia z zewnątrz. Bo choć istnieją miejsca, gdzie mogą zwrócić się po pomoc, również prawną, nie robią tego ze strachu, wstydu lub zwyczajnie z powodu braku wiary w to, że coś może się zmienić dla nich na lepsze. Oprawcami są najbliżsi. Jednak za tą kurtyną różnych ograniczeń jest rozwiązanie, gdyż znęcanie się fizyczne lub psychiczne nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy jest przestępstwem, za które grozi kara pozbawienia wolności. I warto w tym miejscu podkreślić, że nie chodzi tylko o przemoc fizyczną. Znęcanie się psychiczne, które może przybrać bardzo różne formy, również jest przestępstwem, tak samo karanym, i coraz częściej zapadają wyroki właśnie z powodu znęcania się psychicznego. Znęcanie psychiczne oznacza działanie lub zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu dolegliwych cierpień moralnych (psychicznych). Z reguły są to zachowania złożone z jedno- lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra i systematycznie powtarzających się. Znęcanie psychiczne jest tak samo naganne jak fizyczne. Stąd ważne jest poszerzanie świadomości prawnej wśród osób mogących być ofiarami, aby korzystały z miejsc, gdzie mogą uzyskać informację i pomoc.