– Agata Paszek: Co skłoniło Panią do zgłoszenia się do programu Farma?

– Beata Lisowska: Zdecydowałam się wysłać zgłoszenie do programu, ponieważ zaciekawiła mnie jego formuła. Jednym z powodów była również chęć chwilowej zmiany życia, które prowadziłam na co dzień. Posiadając pewne doświadczenie na planach zdjęciowych filmów, seriali i reklam, zdecydowałam się pójść krok dalej czyli wystąpić przed kamerami dłużej niż kilka sekund.

– Jak dowiedziała się Pani o tym programie?

– Dowiedziałam się o programie na facebookowym profilu firmy Constantin Entertainment Polska i od razu mnie zaciekawił.

– O co chodziło w programie? Na czym polegał Pani udział?

– Założeniem programu jest wyłonienie, spośród kilkunastu uczestników, Super Farmera. Uczestnicy zamknięci w gospodarstwie, odizolowani od wszelakich wygód i świata zewnętrznego muszą poradzić sobie z zadaniami na farmie oraz walczyć o przetrwanie, tak aby dojść do finału i wygrać. Moim założeniem, aby przetrwać na farmie, była sumienna praca, nieudawanie kogoś kim nie jestem i czysta rywalizacja.

– Czy to było duże wyzwanie – brak prądu, wygód? Jak Pani do tego podeszła?

– Dla mnie to nie było żadne wyzwanie, ponieważ jestem zapaloną woodstockowiczką i świetnie sobie radzę bez nowoczesnego świata. Potraktowałam to jako wyjazd wakacyjny.

– Czy przed udziałem w programie miała już Pani styczność z wsią?

– Przed udziałem w programie jedyną stycznością ze wsią były programy telewizyjne o podobnej tematyce.

– Co Pani dał udział w tym programie?

– Z programu przede wszystkim wyniosłam nowe doświadczenia, przeżyłam cudowną przygodę i poznałam wiele wartościowych osób.

– Czy żyje Pani teraz inaczej? Kiedy zobaczyła Pani, w jakim jednak konsumpcyjnym świecie żyjemy?

– Krótki udział w programie nie spowodował wielkich zmian w moim życiu. Trudno jest w naszych realiach przełożyć wszystko z Farmy do życia codziennego, ponieważ pochłonął nas totalnie konsumpcyjny styl życia. Myślę, że jedną z fajniejszych rzeczy było to, że nie mieliśmy żadnych trosk związanych z wydarzeniami w „normalnym świecie”.

– Kogo zachęciłaby Pani do wzięcia udziału w takim programie?

– Zachęciłabym każdego, kto ma ochotę i choć trochę odwagi, aby spróbować swoich sił w trudnych warunkach i zmierzyć się w rywalizacji pod nieustannym okiem kamer.

– Jak poradziła sobie Pani ze stresem i obecnością kamer? Czy można się do tego przyzwyczaić?

– Jak już wcześniej wspominałam, kamera mi nie przeszkadza i nie zwracałam nawet na nie uwagi. Osoba, która nie jest przyzwyczajona do obecności kamer, z pewnością odczuwałaby niemały stres. W moim przypadku wszystko, co zrejestrowały kamery i zostało pokazane, jest całkowitym odzwierciedleniem mojej osobowości.