Święty Brat Karol de Foucauld pewnego dnia podjął bardzo ważną decyzję w swoim życiu. Wystąpił z klasztoru Trapistów, by szukać swego przeznaczenia. Zdjął swój habit, uważając, że jest za bogaty, a ubrał strój palestyńskiej biedoty, ponieważ za radą ojca Huvelina ruszył do Jaffy. Żył tam jak prawdziwy biedak, nie należąc do żadnego zgromadzenia. W ciągu tygodnia wędrował ponad 200 km, pielgrzymując do Jerozolimy i Betlejem, kierując się w stronę Nazaretu. Modlitwa była wtedy nieodłączną częścią jego życia. Poszukiwał swej drogi, ciągle rozmawiając z Jezusem, swym Bratem. Czując wewnętrzny głos udał się do zakonu klarysek i bardzo szczerze mówił o tym, że chce pracować, bez wynagrodzenia, prosząc jedynie tylko o trochę chleba, wody i czasu na modlitwę. Wybrał sobie sam chatkę w głębi ogrodu, która służyła siostrom jako rupieciarnia. Siostry zaoferowały mu stół, stołek i siennik, który od razu schował do kąta, zamierzał bowiem spać na ławce. Tę swoją chatkę nazywał pustelnią i poświęcił ją Matce Bożej Nieustającej Pomocy. Pomagał w ogrodzie, zajmował się renowacją płotu, wykonywał prace stolarskie, jednak jego głównym zajęciem była praca w zakrystii, gdzie zamiatał podłogę kaplicy, służył do mszy św., przygotowywał ornaty. Napisał wtedy do swojej siostry: „Mam w pełni to, o czym marzyłem od tylu lat. Zdawało się, że to miejsce na mnie czekało. I naprawdę czekało, bo nic się nie dzieje przypadkiem, a wszystko, co się dzieje, zostało przygotowane przez Boga: jestem służącym, parobkiem, najemnikiem ubogiej wspólnoty zakonnej”. Ten okres w życiu Karola, był czasem szczególnie oddanym modlitwie dniem i nocą. Pokora była jego nieodłączną towarzyszką.

Modlitwy w więzieniu

Biskup James Walsh, który zmarł w 1981 roku, był jednym z duchownych, którzy zdecydowali się zostać w Chinach po dokonanej tam rewolucji komunistycznej. Walsch w pełni świadomy konsekwencji tego wyboru, nie mógł opuścić swoich braci i sióstr. Mówiono o nim, że przestał być Amerykaninem, a stał się Chińczykiem z miłości do Jezusa. Chiny byłyjego ojczyną. W 1958 roku został skazany przez komunistów na 20 lat więzienia za działania kontrrewolucyjne i szpiegostwo. Zwolniono go po 12 latach przebywania w ciężkim odosobnieniu . Kiedy w 1970 roku powrócił do Stanów Zjednoczonych, złożył publicznie świadectwo: „Przez tych 12 lat, różaniec był dla mnie jedynym oparciem. Nie miałem żadnych książek religijnych , nie miałem dostępu do żadnej lektury duchowej, nie mogłem odprawić mszy świętej i nie mogłem odmawiać modlitwy brewiarzowej. Zasadą więzienia jest pozbawienie skazanego wszystkiego. Pozostało tylko powietrze do oddychania i mury… wtedy rodzi się beznadziejność, monotonia…Trzeba było tylko oprzeć się na różańcu. Można było odmawiać go na 10 palcach, na paciorkach, nie potrzeba było niczego oprócz czasu… Pomagałem ludziom przez różaniec. Zamiast zamartwiać się… odmawiałem różaniec. To różaniec utrzymywał mnie przy zdrowych zmysłach, przychodził z pomocą, rodził nadzieję. Przez wszystkie lata mojego więzienia był niezawodną liną ratunkową. On mnie uratował…”. A może to tak w życiu jest, że Bóg jest najbliżej ludzi, którzy jedynie w NIM mają oparcie. „ Błogosławieni ubodzy duchem”. Ubodzy duchem są błogosławieni nie dlatego , że są biedni, nie dlatego, że nie mają nic, tylko dlatego, że nie są przywiązani do niczego prócz Boga.

Modlitwa życiem

Brat Karol de Foucauld napisał, że tylko dobry chrześcijanin religię przemienia w miłość, bo „Wszystko, co uczynicie jednemu z tych najmniejszych, uczynicie MNIE.” Im bliżej BOGA, tym bardziej człowiek staje się wrażliwy, ludzki, tym bardziej zważa na innych. Chcemy przeżywać inaczej nasze minuty życia, by móc dotykać wolności Boga, już tutaj na ziemi. Helena Keller była głucha i niewidoma i ciągle twierdziła, że życie jest cudowne, bo żyła Bogiem… Napoleon miał wszystko, co życie może człowiekowi zaoferować: władzę, pieniądze, kobiety, bogactwo, zwycięstwa! W swoich pamiętnikach napisał ze smutkiem, że nie jest pewny czy przeżył w swoim życiu 6 szczęśliwych dni…

Tak już jest, że o wartości naszego życia nie decydują czyny choćby wielkie ale miłość choćby mała. Trzeba nam uszczęśliwiać innych, aby samemu być szczęśliwym… bo Miłość jest zaraźliwa…Ubogie życie, ale pełne Miłości staje się najpiękniejszym świadectwem Boga, który żyje i jest z nami zawsze, a szczególnie w XXI wieku.