Sprawa ciągnie się już kilka lat. Owa firma miała swoją asfaltownię w raciborskiej Płoni, ale stamtąd musiała się wynieść. Oficjalnie dlatego, że funkcjonowanie asfaltowni w Płoni nie było sensowne ekonomicznie, bo mogła tam działać jedynie przez 4 godziny na dobę, ze względu na przekraczanie norm hałasu. Stąd firma zaczęła szukać nowego miejsca. Znalazła je w Bukowie, na prywatnym terenie, na jednej ze żwirowni. Pomysł zszokował sporą grupę mieszkańców tej miejscowości. Wskazują, że Buków już i tak jest poszkodowany przez działalność gospodarczą (m.in. tiry rozjeżdżające i brudzące drogi, a wyjeżdżające z hałdy w Bukowie), w dodatku otoczony przez wały polderu z jednej i zbiornika Racibórz z drugiej strony. Na domiar tego jeszcze asfaltownia. Dlatego powiedzieli: basta. W myśl słów jednego z liderów sprzeciwu, wypowiedzianych kilka lat temu na jednym z zebrań („... posprzątanie g*wna u siebie i podrzucenie go sąsiadowi, problemu nie rozwiązuje, g*wno nadal śmierdzi...”) uznali, że nie zgodzą się na budowę asfaltowni w swojej miejscowości.

Protesty nie ostudziły zapału firmy do budowy asfaltowni w Bukowie, Co jednak do dziś nie zostało zrealizowane. Szefowie firmy uznali, że „winni” są społecznicy z małego Bukowa. Bo podejmują działania, które uniemożliwiają realizację inwestycji. Ci zapewniają jednak, że działalność ich stowarzyszenia jest legalna, a oni sami nie prowadzą żadnych nielegalnych działań. Wykorzystują jedynie dozwolone prawem metody, bo nie chcą w swoim sołectwie asfaltowni. Nie mają wątpliwości, że żądanie firmy, by zapłacili wobec tego 2 mln odszkodowania, to próba zastraszenia.

Abstrahując od tego, czy pomysł budowy asfaltowni w Bukowie budzi uzasadniony lub nieuzasdaniony niepokój społeczników, to mimo wszystko żądanie od mieszkańców Bukowa 2 mln zł za to, że nie chcą tej asfaltowni u siebie, nie wydaje się zbytnio mądrym posunięciem.

Jest polskie przysłowie „Nie strasz, nie strasz, bo się...”. Jest też i inne - francuskie: „Śmieszność zabija pewniej niż każda broń”.

Artur Marcisz