Przez pierwsze osiem minut nie bylibyśmy niczego świadomi, bo tyle mniej więcej trwa wędrówka światła na Ziemię. Po ośmiu minutach nastałaby absolutna ciemność. W skrócie, poszczególne planety rozpierzchłyby się każda w swoją stronę, a z biegiem czasu spadająca wciąż temperatura uniemożliwiałaby życie. Dlaczego taki wstęp? Nie bez powodu jednym z pierwszych symboli Jezusa Chrystusa było Słońce, a Kościół pielgrzymujący na ziemi porównywano do Księżyca, który miał świecić światłem Słońca – Chrystusa (św. Augustyn). Konsekwencje braku zarówno Słońca, jak i Chrystusa byłyby podobne, z tą tylko różnicą, że jedne byłyby fizyczne, a drugie duchowe.

Kościół, który pamiętam…

„Jezus Chrystus jest tym, który przyszedł przez wodę i krew, i Ducha, nie tylko w wodzie, lecz w wodzie i we krwi” (1J 5,6). Można powiedzieć, że jestem chrześcijaninem z „krwi” i „wody”, dlatego że urodziłem się w wierzącej rodzinie i w takiej zostałem ochrzczony oraz wychowany. Kościół, który pamiętam „za młodu”, to w pewnym sensie Kościół „tryumfujący”, ale bardziej statystycznie niż głęboko duchowo – tak przynajmniej dzisiaj mi się wydaje. To Kościół bardzo zakorzenionej tradycji, zwyczajów i obrzędów, w którym po prostu „zawsze tak było”. Posługując się tokiem myślenia św. Augustyna, to był Kościół, który wprawdzie „świecił” bardzo mocno, ale nie do końca było wiadomo, skąd to światło pochodzi – albo raczej: od Kogo... Jako małemu dziecku czy nastolatkowi nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby nie pójść na rekolekcje szkolne, pierwszy piątek czy na różnego rodzaju okresowe nabożeństwa. Z mojego otoczenia praktycznie szli wszyscy, ale w sumie mało kto zdawał sobie sprawę z tego, dlaczego to takie ważne. Z mojego punktu widzenia wiara była dla mnie bardziej relacją z ogólnie przyjętym zwyczajem niż z prawdziwie obecną i działającą Osobą (Bogiem).

Kościół, którego jestem świadkiem…

Jednym z najbardziej znanych zjawisk astronomicznych jest zaćmienie Słońca powstające, gdy Księżyc znajdzie się pomiędzy Słońcem i Ziemią. Może być m.in. częściowe lub całkowite. Kościół, którego doświadczam, to taki, o którym po pierwsze mówi się, że przeżywa zaćmienie (kryzys). Zapomina się jednak o tym, że nawet gdy jest noc czy niepogoda i bardzo duże zachmurzenie, a nawet zaćmienie, to nie oznacza to, że Słońca (Chrystusa) nie ma. Obecny czas Kościoła to dla mnie moment, w którym wchodzimy w głąb i przypominamy sobie, Czyim światłem mamy świecić i Kogo w Kościele reprezentujemy. Jest to moment, kiedy bardziej lub mniej, ale uświadamiamy sobie, że wiara jest relacją z Osobą, a nie z socjologiczną statystyką lubiącą liczne tłumy. To czas, w którym ważna jest osobista decyzja wiary pogłębiająca otrzymaną tradycję i zwyczaje, a więc poszukująca zrozumienia, stawiająca pytania i pragnąca głębszych motywacji niż tylko zwyczajowej. Po drugie, obecny kontekst kulturowy i społeczny to następna szansa, kiedy Kościół może kolejny raz, a nawet jakby ciągle na nowo, przypominać sobie odwieczną prawdę o tym, że jego świetność zależeć będzie od ścisłej łączności z Chrystusem.

Kościół o którym marzę…

Kościołem moich marzeń jest taki Kościół, który będzie pełnią Chrystusa, czyli świecący Jego światłem. Bardzo podobają mi się słowa proroka Ozeasza: „Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości” (Oz 11,4). Marzę o takich relacjach w Kościele, które będą wynikały z dojrzałej wiary i zarazem będą „promieniowały” na drugiego człowieka. Tęsknię za Kościołem, który jest ciekawy historii stojącej za konkretnym człowiekiem i który patrzy na nią z perspektywy Jezusa Chrystusa. Śnię za Kościołem, który się nie zniechęca, czyli za takim, który bardziej wierzy w istnienie Słońca niż w chwilowe zaćmienia i robi to, co konieczne, by innym, a zwłaszcza najbardziej potrzebującym, ukazywać nie tyle krótkotrwałe okienka pogodowe, ale życie w pełni – i to z Nim!

ks. Tomasz Chrupek

Tomek to ksiądz tarnowski. Pochodzi z Szynwałdu z okolic Tarnowa. Święcenia przyjął w roku 2016, po czym posługiwał na parafii św. Elżbiety Węgierskiej w Starym Sączu. Znamy się z Tomkiem z KUL-u. Napisał doktorat z teologii pastoralnej – zajął się w nim tematem formacji chrześcijańskiej młodzieży na podstawie programu „Młodzi na Progu”. Teraz czeka na obronę rozprawy. Dokształca się z duszpasterstwa młodzieży w Szkole Duszpasterzy Młodzieży, co bardzo sobie chwali. Jest Tomek człowiekiem pogodnym; chętnie żartuje. Lubi pomarańcz: są w jego konwiktowym pokoju różne pomarańczowe dodatki, a kiedy wybywa z naszego domu, ciągnie za sobą pomarańczową walizkę.

Ks. Łukasz Libowski

lukasz.damian.libowski@gmail.com