Na początku muszę przyznać, że nie miałem zamiaru w tegorocznych ŚDM brać czynnego udziału poprzez wyjazd do Portugalii i nawet podjąłem już (to było ponad rok temu) taką decyzję, że nie będę organizował grupy i sam też nie będę zapisywał się na wyjazd. W czasie bliskim ubiegłorocznych wakacji od kilku młodych ludzi usłyszałem pytanie, czy będę organizował grupę na ŚDM, bo chcieliby się zapisać. Kiedy usłyszałem podobne pytanie od kolejnej i kolejnej osoby, postanowiłem zmienić swoją decyzję i zacząłem szukać konkretnych informacji związanych z procedurami zgłaszania grupy do udziału w ŚDM. Po otrzymaniu zgody proboszcza na organizowanie grupy przy parafii św. Mikołaja w Raciborzu, zaproszenie do udziału w tej pielgrzymce zostało ogłoszone w parafii. W ciągu dwóch miesięcy zainteresowanie przygotowaniem do ŚDM i uczestnictwem w nich wyraziło około trzydzieści osób, ostatecznie pojechało nas dwudziestu jeden, co i tak było wielkością grupy przerastającą moje oczekiwania, spodziewałem się dwukrotnie mniejszej liczby chętnych. To był, już na samym początku, moment zaskakujący w tej przygodzie – po pierwsze oddolna inicjatywa młodzieży, po drugie skala zainteresowania i zaangażowanie.

Przygotowanie do wyjazdu trwało około roku. W tym czasie nabyłem dużo umiejętności organizacyjnych związanych z przygotowaniem pielgrzymki od strony formalnej, ponieważ jako grupa nie korzystaliśmy z pomocy żadnego biura podróży. Pozwoliło to ograniczyć koszty wyjazdu do minimum. Jedna z uczestniczek przygotowała projekt zbiórki w ramach portalu „zrzutka.pl” na rzecz naszej pielgrzymki. W parafii św. Mikołaja, za zgodą księdza proboszcza, zorganizowaliśmy dwie akcje, z których dochód również przeznaczony był na pokrycie kosztów udziału w ŚDM. Pierwszą było rozprowadzanie kartek bożonarodzeniowych, ręcznie wykonanych przez uczestniczki naszej grupy: Anię i Martę. Drugą akcją była sprzedaż (również ręcznie wykonanych przez uczestników grupy, ich rodzin i zaangażowanych parafian) ciast, w formie cegiełek wspierających wyjazd grupy młodzieży. Obydwa przedsięwzięcia cieszyły się dobrym odbiorem. W tym miejscu serdecznie raz jeszcze dziękuję wszystkim, którzy poprzez dar serca, czy materialny, czy modlitewny, życzliwie wsparli udział młodzieży w wydarzeniu, które, jestem o tym przekonany, zapamiętają do końca życia jako czas rozwoju, prawdziwej radości w odkrywaniu i doświadczaniu tajemnicy Kościoła. Równolegle z przygotowaniem formalnym, zapisami w systemie rejestracyjnym lizbońskim (na wydarzenia centralne ŚDM), zapisami do diecezji Porto (tam przeżywaliśmy pierwsze dni w Portugalii, w ramach Dni w Diecezji), kupowaniem biletów samolotowych i mnóstwem innych spraw, trwało też nasze przygotowanie duchowe – związane z formacją, z katechezą (nauczaniem wiary) – poprzez modlitwę, udział w sakramentach. Ważnymi punktami na tej mapie wewnętrznego przygotowania był udział w dekanalnych spotkaniach młodzieży, które raz w miesiącu odbywają się w klasztorze Annuntiata w Raciborzu.

Naszą pielgrzymkę rozpoczęliśmy w niedzielę 23 lipca sprawując rano Eucharystię w kaplicy na lotnisku w Pyrzowicach, krótko przed wejściem na pokład samolotu. Pierwszy lot „przeniósł” nas do Hiszpanii. Spędziliśmy dwa integracyjne dni przed właściwym udziałem w ŚDM, w połowie drogi do Portugalii, w Barcelonie. To miejsce nie zostało wybrane przypadkowo. Zaproponowałem grupie dodatkowy element w drodze na ŚDM, w którym punktem odniesienia były dwa niezwykłe miejsca. W poniedziałek odwiedziliśmy bazylikę Sagrada Familia (oprócz zwiedzania mieliśmy szczęście sprawować mszę świętą przy grobie jej architekta, Sługi Bożego Antoniego Gaudiego) a we wtorek pojechaliśmy do sanktuarium maryjnego w opactwie benedyktyńskim, w górach nieopodal Barcelony, do Montserrat. Ten czas przygotowania do ŚDM, w którym już czuło się ich klimat w powietrzu – spotykaliśmy grupy, które też były w drodze do Portugalii – pomógł nam się lepiej poznać. Było to o tyle ważne, że w późniejszym czasie, kiedy już działo się wszystko to, co składa się na ŚDM, spotykaliśmy coraz to więcej nowych osób z całego świata, przez co nie mieliśmy takiej możliwości pobycia ze sobą, jaką dał nam nasz krótki pobyt w Hiszpanii. W środę po południu samolotem dostaliśmy się do Portugalii, wylądowaliśmy w Porto. Po wyjściu z samolotu zostaliśmy od razu bardzo serdecznie przywitani przez Portugalczyków, którzy przygotowywali pobyt pielgrzymów w diecezji Porto. Dostaliśmy część naszych pakietów pielgrzyma – mapę i bilet komunikacji miejskiej (i podmiejskiej). Naszym docelowym miejscem była parafia Válega, na południe od Porto. Ta urokliwa miejscowość z pięknym, bardzo kolorowym kościołem, udekorowanym z zewnątrz i wewnątrz portugalskimi „azulejos” (popularne w Portugalii płytki ceramiczne używane do dekoracji budynków, układające się w ornamenty lub obrazy). Kolejne dni spędziliśmy w Válega oraz w Porto, gdzie dojeżdżaliśmy niemal codziennie pociągiem na różne wydarzenia w ramach ŚDM. Tam też kosztowaliśmy pierwsze „pastéis de nata” (popularny portugalski deser). Nasz pobyt na północy Portugalii, w Válega, zakończył się po kilku dniach. W poniedziałek kolejnego tygodnia pojechaliśmy pociągiem na południe, do Santarém, tam mieliśmy wyznaczone zakwaterowanie na czas centralnych wydarzeń ŚDM. Santarém okazało się niezwykle piękną miejscowością z równie życzliwymi mieszkańcami, którzy nas bardzo serdecznie przyjęli. W tej miejscowości spotkaliśmy jeszcze kilka innych grup z Polski oraz wiele innych z różnych części świata. Santarém znajduje się około godzinę drogi pociągiem od Lizbony, stolicy Portugalii. Codziennie przeżywaliśmy podróż do Lizbony i z powrotem. Tylko ci, którzy doświadczyli ŚDM na własnej skórze, wiedzą, jak wartościowe i piękne, bogate w niezwykłe i niespodziewane spotkania, mogą być przejazdy pociągiem, tramwajem lub metrem.

Nie sądzę, żeby podobna atmosfera życzliwości, radości, braterstwa, dobroci, mimo różnych niewygód pielgrzymowania, była możliwa do doświadczenia z taką intensywnością gdzie indziej, poza ŚDM. Piszę na podstawie swojego osobistego doświadczenia, życząc sobie i Wam jednocześnie, żebyśmy potrafili i chcieli taką pozytywność, wynikającą z doświadczenia wiary, włączać w naszą codzienność. Szczerze przyznam, że chociaż miałem już podobne doświadczenie związane z udziałem w poprzednich ŚDM (w Kolonii w 2005, w Krakowie w 2016 i w Panamie w 2019), to jednak kolejny raz czułem się zaskoczony obdarowaniem, łaską, która mnie spotkała właśnie poprzez spotkania, z których ŚDM są utkane. O tych spotkaniach, mam nadzieję, jeszcze będzie można przeczytać, dzięki świadectwom uczestników tegorocznych ŚDM, jeśli dadzą się namówić, żeby podzielić się z Czytelnikami „Nowin Raciborskich” swoim doświadczeniem. Przed powrotem do Polski, po oficjalnym zakończeniu ŚDM, w poniedziałek kolejnego tygodnia odwiedziliśmy Fatimę. Mimo ogromnych upałów (ponad 40 stopni Celsjusza!) zapamiętam ten dzień, jak zresztą całe doświadczenie ŚDM, z ogromną wdzięcznością.

Ks. Sebastian Szajda